زندگی و مرگ، دو روی یک سکه‌اند که همواره ذهن انسان را به خود مشغول کرده‌اند. اما آیا ما واقعاً به این فکر کرده‌ایم که این دو پدیده عظیم، تنها در اختیار کیست؟ در اعماق وجودمان، همه ما احساس می‌کنیم که زندگی و مرگ از دستان خداوند سرچشمه می‌گیرد؛ اما آیا تاکنون به این نکته فکر کرده‌ایم که این دو اسم الهی—محیی و ممیت—چه پیامی برای زندگی روزمره ما دارند؟
در این مقاله، به بررسی معنا و مفهوم اسم محیی و ممیت خداوند می‌پردازیم و با استناد به آیات قرآن کریم و نمونه‌های تاریخی، به ویژه نقش حضرت عیسی (علیه السلام) به عنوان مظهر اسم محیی، به تحلیل این موضوع خواهیم پرداخت.
محیی و ممیت: دو وجه قدرت الهی
«سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي يُمِيتُ الْأَحْيَاءَ وَ يُحْيِي الْمَوْتَىٰ»؛ منزه است خداوند که زندگان را می‌میراند و مردگان را زنده می‌کند.
خداوند زنده را می‌میراند، مرده را زنده می‌کند این از کارهای بزرگ خداوند است، البته برای او این کارها خیلی آسان است؛ ولی ما باید بیدار شده و درک کنیم که یک خدای محیی و ممیت داریم و کار این محیی و ممیت همیشه در این عالم، برای همه در حال جریان است. این وضعیت به گونه‌ای است که اگر بنده‌ای خود را مظهر دو اسم محیی و ممیت ببیند، آن وقت می‌فهمد در عالم چه خبر است.
حضرت عیسی (علیه السلام): مظهر اسم محیی
در قرآن آمده است که حضرت عیسی (علیه السلام) مظهر اسم محیی خداوند بوده است.[1] «وَ رَسُولًا إِلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ أَنِّي قَدْ جِئْتُكُمْ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ أَنِّي أَخْلُقُ لَكُمْ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ فَأَنْفُخُ فِيهِ فَيَكُونُ طَيْرًا بِإِذْنِ اللَّهِ وَأُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَالْأَبْرَصَ وَأُحْيِي الْمَوْتَىٰ بِإِذْنِ اللَّهِ وَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا تَأْكُلُونَ وَمَا تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ»؛[2]
و او را به عنوان رسول و فرستاده به سوی بنی اسرائیل قرار داده، که به آنها می‌گوید: من نشانه‌ای از طرف پروردگار شما، برایتان آورده‌ام؛ من از گِل، چیزی به شکل پرنده می‌سازم؛ سپس در آن می‌دمم و به فرمان خدا، پرنده‌ای می‌گردد. و به اذن خدا، کورِ مادرزاد و مبتلایان به برص و پیسی را بهبودی می‌بخشم؛ و مردگان را به اذن خدا زنده می‌کنم؛ و از آنچه می‌خورید، و در خانه‌های خود ذخیره می‌کنید، به شما خبر می‌دهم. طبق این آیات حضرت عیسی (علیه السلام) مظهر اسم محیی الهی بوده است.
علم خداوند: هیچ چیز از دید او پنهان نیست
در ادامه می‌فرماید: «وَ يَعْلَمُ مَا تَنْقُصُ الْأَرْضُ مِنْهُمْ»؛ و علم دارد به آنچه‌ای که از زمین کاسته می‌شود.خداوند به هر چیزی که توسط سیل یا هر نوع حاد‌ثۀ دیگری از زمین کم شود علم دارد، حتی در علم خداوند هست چه مقدار، از آن کاسته و چه مقدار، افزوده می‌شود. این همه انسان، حیوان و گیاهان متفاوت در سراسر زمین پهناور حیات داشته‌اند و بعد با مرگ از روی زمین بر داشته شدند، غیر از خدا چه کسی شماره و تعداد آنها را می‌داند.
درک وجود محیی و ممیت: بیداری معنوی
زندگی و مرگ، دو پدیده‌ای هستند که در دستان خداوند قرار دارند و هیچ‌کس جز او نمی‌تواند بر آنها تسلط داشته باشد. اسم محیی و ممیت، دو وجه از قدرت بی‌نهایت خداوند است که به ما یادآوری می‌کند که همه چیز از او سرچشمه می‌گیرد و به سوی او بازمی‌گردد. حضرت عیسی (علیه السلام) به عنوان مظهر اسم محیی، نشان داد که زندگی‌بخشی تنها از آن خداست و هیچ قدرتی جز او نمی‌تواند این کار را انجام دهد.
با درک این دو اسم الهی، ما به شناختی عمیق‌تر از وجود خود و نقش خداوند در زندگی‌مان می‌رسیم. این شناخت نه تنها ما را به سوی ایمان عمیق‌تر هدایت می‌کند، بلکه به ما آرامش می‌دهد که در دستان خداوند، همه چیز به بهترین شکل اداره می‌شود.
برگرفته از کتاب تسبیح کا‌ئنات شرح « تسبیحات عشر ماه مبارک رمضان »
تألیف حضرت آیت الله کمیلی خراسانی
علاقه مندان جهت خریدو مطالعه کتاب می توانند از لینک زیر اقدام نمایند:
[1] . «إِذْ قَالَ اللَّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِي عَلَيْكَ وَعَلَىٰ وَالِدَتِكَ إِذْ أَيَّدْتُكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَكَهْلًا وَإِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْنِي فَتَنْفُخُ فِيهَا فَتَكُونُ طَيْرًا بِإِذْنِي وَتُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَالْأَبْرَصَ بِإِذْنِي وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَىٰ بِإِذْنِي وَإِذْ كَفَفْتُ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَنْكَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ إِنْ هَٰذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ»؛ (5)، آیۀ 110.
به خاطر بیاور هنگامی را که خداوند به عیسی بن مریم گفت: یاد کن نعمتی را که به تو و مادرت بخشیدم!
زمانی که تو را با روح القدس تقویت کردم که در گاهواره و به هنگام بزرگی، با مردم سخن می‌گفتی و هنگامی که کتاب و حکمت و تورات و انجیل را به تو آموختم و هنگامی که به فرمان من، از گل چیزی بصورت پرنده می‌ساختی، و در آن می‌دمیدی، و به فرمان من، پرنده‌ای می‌شد و کور مادرزاد، و مبتلا به بیماری پیسی را به فرمان من، شفا می‌دادی و مردگان را به فرمان من زنده می‌کردی و هنگامی که بنی اسرائیل را از آسیب رساندن به تو، بازداشتم در آن موقع که دلایل روشن برای آنها آوردی؛ ولی جمعی از کافران آنها گفتند: این‌ها جز سحر آشکار نیست.
[2] . آل عمران (3)، آیۀ 49.
